Hedenochtend werd voor het eerst in de historie van het hardrijden op de schaats, de JRMM – Gat van Entertoer verreden. Deze tocht over 24 km werd afgelegd op het beroemde, beruchte en alom gevreesde ‘Gat van Enter’. Vorige week zaterdag waren de rayonhoofden reeds bijeen vergaderd om de kwaliteit van het ijs te onderzoeken. Spoedig bleek dat de ijslaag een acceptabele dikte had bereikt zodat het ijs vrijgegeven kon worden. Gisteren hebben enkele leden van JRMM al een aantal rondjes geschaatst om wat voeling te krijgen met het ijs en de omstandigheden ter plaatse. Het ijs was prachtig, het gevoel was goed en het tafereel was bekoorlijk: op 11 januari 2009 kon dé Tocht verreden worden! It geat on!
Om 10.30 werd er bij huize ten Brinke verzameld om gezamenlijk een kop koffie te drinken ter mentale voorbereiding op een tocht die weliswaar niet de status van Elfstedentocht benaderd, maar toch wel eens bar en boos zou kunnen zijn. De jongens van de Wit hadden allang gezien dat de wind wat straffer blies dan gisteren en ook de ijskwaliteit zou waarschijnlijk ook langzaam afbrokkelen tot ‘matig’. Edoch zij lieten zich geenszins afschrikken door eventuele slechte weerscondities. De vanochtend in allerijl vervaardige stempelkaarten stak men in de zak. Pyjamabroeken onder de schaatskleding, vaseline tussen de tenen, das, muts, handschoenen en een slok amaretto in ’n hals: Gaan!
Om 10.30 werd er bij huize ten Brinke verzameld om gezamenlijk een kop koffie te drinken ter mentale voorbereiding op een tocht die weliswaar niet de status van Elfstedentocht benaderd, maar toch wel eens bar en boos zou kunnen zijn. De jongens van de Wit hadden allang gezien dat de wind wat straffer blies dan gisteren en ook de ijskwaliteit zou waarschijnlijk ook langzaam afbrokkelen tot ‘matig’. Edoch zij lieten zich geenszins afschrikken door eventuele slechte weerscondities. De vanochtend in allerijl vervaardige stempelkaarten stak men in de zak. Pyjamabroeken onder de schaatskleding, vaseline tussen de tenen, das, muts, handschoenen en een slok amaretto in ’n hals: Gaan!
Er gaat even een siddering door het lijf wanneer we arriveren bij het Grote Gat. De laatste keer dat hier serieus werd gereden was 12 jaar geleden, ten tijde van de laatste Elfstedentocht. Wie had na Al Gore verwacht dat we hier ooit nog eens over water konden lopen… Gauw binden we de ijzers onder en maken we de eerste ronden. Het gaat lekker ondanks de vele scheuren in het ijs en een aardige zucht wind op het tweede deel van het parcours. Een oude friese spreuk bleek hier weer eens ontluisterend waar: ‘Foar de wyn is elts in hurdrider’
Na iedere ronde van 1,3 kilometer wordt er even gestopt voor een moment van contemplatie en stempelen. MM moest na ieder rondje zijn schaats even opnieuw strikken, de anderen hadden in groep 2 reeds dit examen afgelegd. MR dekte zich aanvankelijk in door te roepen dat hij de schaatsslag totaal niet machtig was, maar pijlde toch vrij snel achter R ‘haas’ N aan. JTB zat ondertussen al helemaal onder de stempelinkt. Vrolijk schaatsten de noeste kerels de kilometers weg. Na negen rondes (12km) werd er even een koek-en-zopiemoment ingelast. MM had zich uitstekend van zijn taak gekweten en ging rond met warme chocolademelk en cake. MR plonsde overal een vleugje amaretto in. Dit alles smaakte heerlijk, de befaamde ‘drie-in-de-pan’ van Jenneke van de Jager werden echter node gemist.
Verzadigd en verkwikt hervatte men de tocht, hetgeen aanvankelijk nog prima ging. Maar geleidelijk aan begon men de kilometers toch wel wat te voelen en ook de wind voelde ieder rondje wat harder. RN dreef het tempo gestadig op, want moeders Nijland had om 13.00uur de aardappels gaar. Hij dartelde dus vrolijk in de rondte, stempelde de rondes per drie af en voleindigde dan ook als eerste de tocht.
Verzadigd en verkwikt hervatte men de tocht, hetgeen aanvankelijk nog prima ging. Maar geleidelijk aan begon men de kilometers toch wel wat te voelen en ook de wind voelde ieder rondje wat harder. RN dreef het tempo gestadig op, want moeders Nijland had om 13.00uur de aardappels gaar. Hij dartelde dus vrolijk in de rondte, stempelde de rondes per drie af en voleindigde dan ook als eerste de tocht.
Niet veel later konden de overige drie ook de verlossende laatste stempel op de kaart laten zetten. Een hartversterking en de afterbakworstparty waren een mooie afsluiting van een werkelijk prachtige schaatsdag. 
De geschiedenis leert ons dat MR regelmatig nog weleens in Lucky kwam en dat MM Lucky verafschuwde. Het verbaasde ons dan ook allen zeer dat MM het initiatief nam tot een avondje Lucky om gezellig wat te drinken en gek te doen.
Nadat we geen korting hebben gekregen laten we onze jassen ophangen. Buiten prijkte al een biljet dat er binnen een tentoonstelling getiteld ‘De Bewonderde Stad’ te vinden is. Deze exhibitie geeft een mooi overzicht van Hollandse stadsgezichten. Vanaf ongeveer 1650 hebben Hollandse meesters als Jan van der Heyden, Gerrit Berckheyde, Aelbert Cuyp en Johannes Vermeer prachtige schilderijen gemaakt waarop de skyline van een stad, de stad zelf of onderdelen van een stad ( zoals grachten, straten en pleinen) te zien zijn. Kortom, een heerlijke mengelmoes die inkijk geeft in ondermeer Delft, Amsterdam en Haarlem ten tijde van de Gouden Eeuw. Daar een gratis audiotour voorhanden is maken wij hier gebruik van en zo verwerven wij wat extra informatie en inzicht. Dit levert een mooi wetenswaardigheidje op, iets waar de leden van JRMM sinds Madrid gek op zijn. Het betreft namelijk het fenomeen manipulatie. De schilders houden ons namelijk regelmatig voor het lapje. Zo zijn gebouwen bijvoorbeeld een kwartslag gedraaid, zijn er bomen en/of ander struikgewas verwijderd of wordt er zomaar een gebouw toegevoegd. De reden hiervoor is het mooier laten uitkomen van een gebouw of stad. Ook warme kleuren, een openbrekend wolkendek en andere manipulatieve huzarenstukjes worden opgevoerd om de eigen stad te verheerlijken.
Na de collectie stadsgezichten te hebben bekeken besluiten we ook de overig aanwezige werken in het museum te aanschouwen. De crème de la crème van schilderend Nederland gaat aan onze gezichten voorbij. ‘De anatomische les’ en een zelfportret van Rembrandt, ‘De Stier’ van Paulus Potter, ‘Het Puttertje’ van Carel Fabritius, enkele werken van Jan Steen en wellicht het topstuk uit deze collectie het ‘Meisje met de parel’ van Johannes Vermeer. De kwaliteit druipt (gelukkig figuurlijk) van de doeken af.
Na al dit moois te hebben gadegeslagen wordt het tijd voor een cappuccino. Op aanraden van moeder Nijland wordt café brasserie Dudok aangedaan. Deze populaire parlementaire ontmoetingsplek met uitzicht op Binnen- en Buitenhof staat garant voor succes. In het drukke etablissement weten we toch snel een plaatsje te bemachtigen. De uitgebreide menukaart doet ons besluiten ook maar iets hartigs te bestellen. Een heerlijke Dudok-uitsmijter is het gevolg. Na een tweede cappuccino wordt het pand verlaten en flaneren we richting de ambtswoning van onze vorstin. Na onderweg ‘geooht en geaaht’ te hebben bij werkelijk schitterende heilige koeien bereiken we Paleis Noordeinde. Daar de oranje vlag rustig in de wind wappert, weten we dat Hare Koninklijke Hoogheid Beatrix Wilhelmina Armgard van Oranje-Nassau, Prinses van Oranje Nassau en Prinses van Lippe-Biesterfeld kantoor houdt. Helaas zien we Bea niet, maar schieten we wel nog op ludieke wijze een kiekje tezamen met de Moeder des Vaderlands. Na deze ongein moet de trein richting het noorden alweer worden genomen. Onder een prachtige wolkenlucht verlaten we kopstation Den Haag Centraal en glijden soepeltjes richting Groningen, alwaar de Drie Uiltjes op ons wachten.
Na de hele middag door de stad te hebben gewandeld werden de beentjes wat vermoeid. We besloten om gauw nog even een Zapikanka te eten, dit is een doorgesneden stokbroodje met van alles en nog wat daarop. Echt heerlijk, typisch pools eten.
Op het aangrenzende busstation hebben we vervolgens geïnformeerd of er nog een busje richting Auschwitz ging, dit was geen probleem en de kaartes hadden we snel bemachtigd. Op dat zelfde busstation hebben we kaarten gekocht voor de nachtbus naar Lviv in de Oekraïne. Even later vetrok onze bus naar Auschwitz, hier hebben we een tijdje rond gelopen en gekeken wat de duitsers allemaal teweeg hebben gebracht. JRM had het al niet zo op de duitsers, tijdens het bezoek aan Auschwitz verdween het laatste beetje symphatie voor de duitsers dan ook vrij snel. Na Auschwitz zijn we naar Birkenau gestiefeld in de blote bast, het weer was immers goed. Na 3 km te hebben gelopen kwamen we bij Birkenau aan, vervolgens hebben we daar ook nog de nodige kilometers gelopen.
Op een gegeven moment na het bezoeken van Auschwitz en Birkenau is de concentratie wel weg, het werd tijd om de bus op te zoeken. Die bus was een busje geworden waarin mensen als vee werden opgestapeld. Heel even gingen de gedachten terug naar wat we zojuist hadden aanschouwd. Niettemin werd in de namiddag Krakau bereikt en het hostel weer opgezocht. Met onze bagage zijn we vervolgens naar het station gegaan om daar nog wat te eten en voorbereidingen te treffen voor de lange reis naar Lviv.
Na ongeveer 2 uurtjes werd de bus weer opgezocht aangezien deze aanstalten maakte om de grens over te rijden, het was inmiddels al weer licht aan het worden. Bij het binnenvallen van de bus reageerde Remco onthutst door te vermelden dat we verschrikkelijk naar drank stonken. Het maakte ons allemaal niet meer uit, we stonden op het punt de Oekraine binnen te rijden, het was feest die nacht. Letterlijjk op de grens van Polen en de Oekraine hebben JtB en MR vervolgens nogmaals de fles ter hande genomen om nog even een glaasje achterover te gooien. Met een flinke slok op reden we de oekraine in, het avontuur tegemoet.
Na enkele uren van ontnuchteren en half slapen arriveerden we vroeg in de ochtend in het stadje Lviv. Voordat het zoeken naar geschikte accommodatie kon beginnen, hebben we ontbeten. Door de taalbarrière en onleesbare menukaarten was het weer gissen wat we zouden krijgen. Na het ontbijt zijn we Lviv doorgelopen, na enkele hotels in te zijn gelopen kwamen we uiteindelijk bij een oud, groot communistisch gebouw terecht. In deze grijze kolos hadden ze nog wel een goedkope kamer voor ons over.
Na enkele minuten begint het gezicht van Rn te betrekken, hij heeft traditiegetrouw zijn telefoon weer verloren. En wederom na een bezoek aan een Irish Pub. Een aantal snelle telefoontjes zorgen ervoor dat het nummer geblokkeerd wordt en dat de Irish pub manager ook even rond zou kijken in zijn etablissement. Echter was Rn dit hele voorval al snel weer vergeten en de treinreis kon beginnen.
Sergei genoot ervan dat hij buitenlands gezelschap in zijn hokje had zitten, hij vertelde ons allemaal dingen over de trein en zijn leven. Wij genoten met volle teugen van de drank en van alle verhalen die verteld werden. Ook leerden wij Sergei de engelse en duitse taal. Sergei zorgde voor wat te eten, kortom Sergei had het na zijn zin en wij vonden het helemaal geweldig. Af en toe moest Sergei wel even weg om te werken maar al snel was hij weer terug om lol te trappen. Echter bij een klein stationnetje, diep in de Oekraïne gingen wij samen met Sergei naar buiten om even frisse lucht te halen. Het ouwehoeren ging buiten gewoon verder totdat Sergei in paniek schreeuwde; “bitte, bitte kommen sie” Geen van ons had door gehad dat de trein alweer was begonnen te rijden. Als een gek renden we naar de rijdende trein toe om er in te springen, op het moment dat we binnen waren kwamen we niet meer bij van het lachen. JRM had hier geluk maar Sergei nog veel meer. Het missen van zijn eigen trein had onherroepelijk ontslag voor hem betekent. De sfeer werd als maar beter, de glazen werden weer volgegoten en het hokje van Sergei en de ruimte tussen de treinen leek meer op een bruin cafe dan een nette passagierstrein. Sergei’s collega Ira, schouwde het allemaal aan en zag overal de humor wel van in. 
Nadat de flessen drank op waren en het al weer bijna licht begon te worden zochten we onze coupe op. Medereizigers in onze coupe zullen grote vraagtekens hebben gehad waar wij de hele nacht hebben uitgehangen. Kwart over 4 waren we terug in onze coupe om de ogen nog even dicht te doen, kwart voor 6 stond Sergei al weer voor de deur, of we koffie lusten? Alle passagiers werden gewekt omdat eindstation Kiev in zicht was. Het einde van een geweldige treinrit kwam in zicht, we pakten onze bagage slurpten aan onze koffie. Na afscheid te hebben genomen van Sergei op het station te Kiev stond een nieuwe dag voor ons te wachten.
Het zoeken van een hotel leidt ons naar een klein hostelletje in de buitenwijk van Kiev. De gastheer is volgens de omschrijving van Rn een ware “Gijs Gans”. Dit had hij bij het inchecken aldoor. Als je Gijs wat vroeg keek die je verbaasd aan, hief zijn armen in de lucht een maakte dan een gebaar dat hij er helemaal niets van begreep. Dit herhaalde hij een paar keer. Hij verstond geen woord engels en had het tempo van een invalide slak.
In de vroege vooravond zijn we met de trein richting het centrum gegaan, al snel stonden we bij de Irish Pub binnen en hebben we daar heerlijk gegeten. Na het eten hebben we nog even gepoold. Ook werden er weer de nodige biertjes gedronken. JtB had het idee om nog even een jazzbar te bezoeken, het was al diep in de nacht. Bij aankomst in deze jazzbar bleek dat de tent al bijna dicht zou gaan. Voor JtB en Rn geen reden om nog wat te drinken. Bij Mr was inmiddels het licht aan het uitgaan. Nadat de serveerster de bestelling had opgenomen en er 3 whiskey werden afgeleverd brak Mr. Hij had immers geen whiskey besteld. JtB en Rn zagen kans om iemand keihard te breken en lieten die kans niet onbenut. Echter had Mr de whiskey niet meer nodig om totaal kapot te gaan. 
Mr wijs als die was liet de whiskey voor wat het was en liet JtB en Rn er voor vliegen. Mr heeft vervolgens even heerlijk de binnenkant van zijn ogen bekeken.
We hebben zelfs op een pleintje voor een bezienswaardigheid nog even gevoetbald in het regenachtige Kiev, we kwamen al helemaal in de stemming voor Dynamo. ’s Middags zijn we nog beland in een Belgisch biercafe, hier was het heerlijk bier drinken. Toch nam de drang naar Dynamo toe en zijn we er heen gestiefeld. Binnen no-time stonden we in het stadion, het gras lag voor ons maar er waren redelijk wat mensen aanwezig. Niettemin waagden wij een poging het gras te betreden, oogluikend werd dit toegestaan. Vervolgens hebben we weer een aantal fraaie acties gemaakt. Uiteraard werd JtB wederom een contract aangeboden, na het eerdere contract van Partizan Belgrado was dit geen verrassing meer. Een kleine persconferentie aansluitend volgde. 
In het stadion liep ook nog een mannetje rond, wij vroegen hem of wij even in de kleedkamers mochten kijken, na dit menigmaal te hebben uitgelegd en allerlei gebaren te hebben gemaakt van uitkleden en douchen begreep hij er nog helemaal niets van. We gaven het op. Toch riep de man ons terug, hij wilde ons nog wel even wat laten zien. Nog geen minuut later stonden we in de kleedkamer van Dynamo Kiev. We konden een kleine glimlach niet onderdrukken. Na het geweldige stadion gezien te hebben, zijn we richting de stad gegaan. Hier hebben we nog wat cd’s ingeslagen en hebben we heerlijk gegeten in de Irish Pub te Kiev.
Bij terug komst in het hostel hebben we Gijs Gans proberen duidelijk te maken dat wij graag een taxi wilden hebben die ons ’s nachts naar het vliegveld zou brengen. Gijs begreep er natuurlijk helemaal niets van maar tegen beter wil in probeerden we het toch. Gelukkig kregen we hulp van een vrouw die de bar beheerde in het hostel. Zij vertelde ons waar het vliegveld lag en hoe lang het ongeveer rijden was. Hier schrokken wij wel van, aangezien wij dachten dat het vliegveld een stukje van de stad aflag. Uiteindelijk hebben we een taxi geregeld die ons rond half 4 in de ochtend naar de luchthaven zou brengen. In het hostel hebben we vervolgens nog enkele rumcolaatjes gedronken die te verkrijgen waren in de hotel bar. 
Terwijl aan de voorkant een ceremonie plaatsvond stapte de Enterse JtB vrolijk in de achteringang van het vliegtuig. JtB was met zijn nog slaperige kop zo de trap opgelopen en in het vliegtuig gestapt en had niets door, een geschrokken groundsteward sommeerde JtB vriendelijk doch dringend weer naar beneden te komen. De minister zou de eer krijgen om als eerste aan boord te mogen, hij werd gewoon keihard gepasseerd door JtB die lak had aan de hele ceremonie. Rn en Mr schatterden het uit van het lachen. Nadat iedereen van de consternatie was bekomen en iedereen veilig aan boord was kon het vliegtuig opstijgen. Op de startbaan stond de brandweer klaar om het vliegtuig nog even te dopen. Tijdens de vlucht kregen we zelfs nog een gratis broodje van de WizzAir Cabin Crew.
Rond half 8 landde het vliegtuig op Simferopol Airport, de bagage band stelde niet veel meer voor dan een schutting met daarin een gat waardoor de bagage heen werd gegooid. Hier werd Mr nog even geïnterviewd door de Oekraïense TV. Met de bus zijn we in 2 uur naar Feodosia gereden, een plaats aan de zwarte zee, niet ver van Rusland af. We hadden al een hostel op het oog maar de taxichauffeur wist deze niet te vinden en leverde ons elders af. Een prima hostel, dichtbij het strand voor 6 dollar per nacht, geen geld. 
De hele dag hebben we vervolgens op het strand op het overvolle strand gelegen. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in Feodosia. Vervolgens heeft MR nog een tasje bier gehaald en hebben we die bij het fonteintje van Feodosia heerlijk opgedronken. Daarna hebben we ons bed opgezocht.
Na het hazenslaapje zijn we richting het levendige en gezellige centrum van Feodosia gegaan waar wij overigens en gelukkig geen enkele Nederlander zijn tegengekomen. Er waren enkel en alleen Oekraïners en Russen aanwezig en dat kwam de sfeer ten goede. We besloten om ook maar wat te eten bij Arkadia omdat we hoe dan ook daar toch naar toe wilden. De tent zag er zeer sjiek uit en leek een arena. De gerechten werden besteld evenals de sigaretten voor JtB. Op de dansvloer werden veel live shows gegeven en dat was het kijken wel waard. Het eten smaakte heerlijk, het bier vloeide, de sigaret stond in brand en het was nog lang geen sluitingstijd. Na het heerlijke eten werd het voller en voller op de dansvloer. Ook wij als JRM zijnde gingen een kijkje nemen. We stapten van het bier af en schakelden over op cocktails. Af en toe moesten we weer even van de dansvloer af omdat er weer een show was. Even later waren we weer vrolijk aan het dansen, JtB had inmiddels gezelschap gekregen van een Oekraiense dame die haar paspoort al bij zich had en zo mee wilde richting de Europese Unie. Lena heette ze, en ze was heet. JtB kreeg geen genoeg van haar en heeft haar vervolgens van iets dichterbij bekeken. Rn en Mr hebben vervolgens maar weer een aantal cocktails gehaald. Dit was het moment dat Mr dacht aan het volkslied van de Oekraine, de Oekraine is helemaal nog niet dood en in de personen van JtB en Lena nog springlevend. Rn, die JtB wat wilde vragen kreeg als antwoord: “Wach eem, eem een peuk opsteekn”
's Middags hebben we in een internetcafé een vlucht geboekt voor later deze vakantie. Door creditcard problemen was AtB uiteindelijk de reddende engel. ’s Avonds hebben we in een restaurantje gegeten in Feodosia, helaas was het eten deze keer van mindere kwaliteit. Deze avond zij we ook vroeg naar bed gegaan aangezien we chronisch slaap te kort hadden opgebouwd deze vakantie en we zouden de volgende dag alweer vroeg op moeten.
JtB verlaat nog even het strand om bustickets te halen voor Simferopol voor later op de dag. Aan het eind van de middag pakken we onze spullen bij elkaar en gaan terug naar ons appartement. Met backpack en al komen we uiteindelijk op tijd aan op het busstation. Rond 18 uur nemen we de bus die ons door het mooie gebergte van de Krim naar Simferopol brengt.
Bij aankomst in Simferopol wilde het zoeken van een hostel weer niet echt lukken. Uiteindelijk weet weer een taxichauffeur ons verder te helpen en belandden we in een afgelegen hotelletje. Echter de kamer zag er prima uit. Vlakbij het hotel hebben we nog wat gegeten in een restaurantje. Mr laat het bier een keer staan, hij heeft last van zijn maag, waarschijnlijk iets verkeerd gegeten op het strand eerder deze dag. JtB en Rn hebben vervolgens heerlijk alimimimiumfolie gegeten met daarin een lekkernij. Na het eten zoeken we ons bed op, de volgende dag zou de wekker al weer vroeg gaan.
In de bus van het vliegveld naar het ons bekende hotel bleef JtB maar met propjes schieten. Aangezien het nog vroeg in de ochtend was hebben we ontbeten bij de Griek alvorens Lviv weer even kort door te lopen. ’s Middags hebben we nog even een de ogen dichtgedaan. Ook hebben we nog enkele cd’s gehaald in Lviv. De plaatselijke middenstand in Lviv heeft goede zaken gehad tijdens het verblijf van JRM. Vervolgens zijn me met de tram naar het station gegaan om treintickets naar Warschau te regelen. In het stationsrestaurant hebben nog even wat gedronken en aan de vrouwtjes aldaar gevraagd of ze even een cd wilde opzetten, helaas werkten ze hier niet aan mee. 
Na een laffe hotdog zijn we naar de Irish Pub gegaan. De manager verwelkomt ons met de mededeling dat ook hij zijn mobiel kwijt is geraakt. We bestellen wat te drinken en nemen wat chicken wings. ’s Avonds zijn we uit eten geweest aan de avenue van Lviv, tijdens dit etentje ontmoeten we wat dronken Oekraïense vrouwen en een italiaanse schreeuwende trol. Afsluiting van deze avond is het nuttigen van een biertje door Rn en JtB in een kroegje. Mr taait af, maagproblemen belemmeren hem om bier te drinken. 
Na enkele minuten kwamen er ook 2 mannetjes van de grenspolitie onze coupe binnen lopen, ze keken rustig even rond en inventariseerden wat. Wij stonden er een beetje bij te kijken. Dat ze ergens naar op zoek waren was ons wel duidelijk. Af en toe schroefden ze wat schotjes los en klopten ze tegen de muren aan. Op een gegeven moment was het raak. Nadat er een klein schotje was weggehaald kwamen er sloffen sigaretten te voorschijn. De douanier bleef maar graaien, slof voor slof gooide hij op de grond. We stonden er bij en keken er na. Het leek wel of we meespeelden in een slechte film. De douanier bekeek vervolgens de trein van a tot z. Overal kwamen grote hoeveelheden sigaretten te voorschijn. We hadden door dat we in de smokkeltrein van Oekraïne naar Polen waren beland, de sigaretten die werden meegesmokkeld waren het werk van een georganiseerde bende, het waren geen kinderachtige hoeveelheden. Hier werd met slofjes sigaretten gesmeten, met een marktwaarde van tienduizenden euro’s of dat het niets was. Aan het gezicht te zien van de douanier konden wij opmerken dat dit zijn dagelijkse werk was, hij keek er niet van op. Vol ongeloof keken we er na, geweldig om te zien allemaal. We probeerden heel even de schijn te wekken dat JtB meer van alle slofjes sigaretten af wist. Dat deze grap hele vervelende consequenties voor JtB kon opleveren bedachten Rn en Mr net op tijd. Nadat alle balen sloffen sigaretten waren afgevoerd en de rust was wedergekeerd stonden we nog mooi steeds op hetzelfde station. Wel werd al gauw ons onderstel verwisseld en konden we gaan wachten op de rest van de trein. Nadat de trein weer in elkaar was gezet begon die weer te rijden, 2 uur later kwamen we gek genoeg weer terug op het station te prezemysl. Hier stapten vrolijk onze buren ook weer in.
De volgende uren reden we door het Poolse landschap, aan het begin van de avond hebben we nog een lekkere hamburger weten te bemachtigen op een station. Uiteindelijk arriveerden we rond 22 uur op het centraal station van Warschau. Vanaf hier zijn we met de taxi naar ons hostel gegaan. De avond hebben we besloten in een Irish Pub, een lekker biertje met chips er bij ging er wel in. Mr heeft hier ook zijn 1e biertje weer gedronken.
We wankelden de pub uit om door het centrum wat rond te lopen. Vervolgens likten we ff aan een lekker ijsje en even later zitten we weer vrolijk op een terrasje een biertje te drinken. Dan breekt ook het moment aan dat er weer kattekwaad uitgehaald moet worden. Bij een mooi gebouw met leeuwen er voor kunnen JtB en RN zich niet in houden en nemen plaats boven op de leeuw. Het zijn ook altijd Nederlandse toeristen die de boel lopen te verzieken.
Op de terugweg naar het hostel lopen kopen we wat lekkers in de supermarkt. We eten chicken tonight. Na het eten hebben we even de ogen dichtgedaan. Later op de avond zijn we richting stad gegaan. We hebben het Hard Rock Cafe van Warschau bezocht, echter ontbrak hier de sfeer. Hierdoor besloten we om maar bij de Irish Pub binnen te stappen. Een ietwat rare Irish Pub, lange zittafels met vreemde live-muziek. Niet wat wij als ervaren Irish Pub bezoeker gewend zijn. Aan het einde van de avond zijn we weer bij de Irish Pub binnen gestapt waar we de dag ervoor ook zijn geweest. Hier hebben we nog even een biertje gedronken om vervolgens weer een verschrikkelijk eind terug te lopen naar ons hostel.
