Dag 4

JtB wordt wakker en grijpt de wodka fles, nog liggende in bed schenkt hij zichzelf een glaasje in en vervolgens hijst die hem achterover. Het is vroeg in de ochtend, nog voor het ontbijt en JTB is alweer onder invloed. Rn en Mr kijken lacherig toe. Sommige mensen zijn gewoon niet te stoppen. In de ontbijtzaal van ons geweldige hotel hebben we vervolgens een lekker omeletje besteld.

De dag stond in het teken van het bezichtigen van Lviv en het vele shoppen. Lviv kent vele cd winkels die in vergelijking met Nederland, spotgoedkope cd’s verkopen. We hebben er al met al redelijk wat aangeschaft. Ook zijn we even bij united Colors of Benetton langs geweest. Na wikken en wegen besluit JtB een echte Benetton jas te halen. Deze jas zou nog heel vaak terug komen deze vakantie. Na al dit geshop wordt het tijd voor ontspanning, op een bankje in het centrum is het heerlijk Carlsberg drinken in het zonnige Lviv. Het aangename weer deze dag belet JtB niet om gewoon zijn jas aan te trekken en trendy rond te marchanderen. JtB wil gezien worden deze middag! Na enkele uren in het centrum vertoefd te hebben en een aantal Carlsberg te hebben weggedronken wordt het tijd om onze bagage op te halen. Er staat immers een treinrit naar de hoofdstad van de Oekraïne op het programma.
Voor dat we naar het treinstation gingen zouden we nog even wat gaan eten bij de bij ons bekende Irish Pub van Lviv, op de heenweg daarna toe toch nog even wat cd’tjes gehaald. Dat we wederom in tijdnood zouden komen namen we op de koop toe.
Bij het bestellen van het gerecht adviseerde de ober (tevens filiaalmanager) ons een heerlijke Georgische wijn, wij namen zijn advies over en bestelden een fles. Helaas was het weer lang wachten op ons gerecht waardoor we nu al weer wisten dat het weer haasten zou worden om op tijd bij de trein te zijn. Op het moment dat we dachten om weg te lopen werden onze borden op tafel gezet, het eten werd naar binnen geschrokt en de wijn werd achterover gegoten. Het moest allemaal ongeveer binnen 4 minuten op zijn wilden wij onze trein nog halen. Bij het afrekenen van het gerecht gaat er toch een naar gevoel door je heen als blijkt dat je een Georgische fles wijn van 35 euro in een paar seconden naar binnen hebt gegooid. Maar met de gedachte dat het opnieuw kopen van enkele kaartjes naar Kiev we duurder uit zouden zijn troosten we ons zelf. De manager was niet te beroerd om een taxi voor ons te regelen, natuurlijk liet dit ook weer op zich wacht, de illusie dat we de trein nog zouden halen hadden we al uit ons hoofd gezet. Toch lukte het ons om op tijd bij het station aan te komen, in alle haast werd de bagage uit de taxi geropt en renden we naar de trein toe. We werden door de provodnik naar onze coupe verwezen waar we eindelijk even bij konden komen van al het gehaast.

Na enkele minuten begint het gezicht van Rn te betrekken, hij heeft traditiegetrouw zijn telefoon weer verloren. En wederom na een bezoek aan een Irish Pub. Een aantal snelle telefoontjes zorgen ervoor dat het nummer geblokkeerd wordt en dat de Irish pub manager ook even rond zou kijken in zijn etablissement. Echter was Rn dit hele voorval al snel weer vergeten en de treinreis kon beginnen.

Gelukkig had de trein een gangpad naast onze coupe met ramen die open konden. Dit is toch wel de ultieme manier van treinreizen, beetje hangen uit de ramen en het Oekraïense landschap aan je voorbij laten gaan. Bij onze provodnik bestelden we een glas koffie, dat glas kwam later zeer goed van pas. We hadden zelf cola en liters wodka bij ons om er een leuke treinrit van te maken. Na de koffie dronken we dan ook al snel wodka cola. Vlak voor middernacht wanneer de meeste treinreizigers al lagen te slapen en wij nog steeds rondhingen tussen onze coupe en de gang nodige de provodnik ons uit om in zijn huiskamer annex hokje gezellig te komen zitten. De provodnik heette Sergei. Sergei genoot ervan dat hij buitenlands gezelschap in zijn hokje had zitten, hij vertelde ons allemaal dingen over de trein en zijn leven. Wij genoten met volle teugen van de drank en van alle verhalen die verteld werden. Ook leerden wij Sergei de engelse en duitse taal. Sergei zorgde voor wat te eten, kortom Sergei had het na zijn zin en wij vonden het helemaal geweldig. Af en toe moest Sergei wel even weg om te werken maar al snel was hij weer terug om lol te trappen. Echter bij een klein stationnetje, diep in de Oekraïne gingen wij samen met Sergei naar buiten om even frisse lucht te halen. Het ouwehoeren ging buiten gewoon verder totdat Sergei in paniek schreeuwde; “bitte, bitte kommen sie” Geen van ons had door gehad dat de trein alweer was begonnen te rijden. Als een gek renden we naar de rijdende trein toe om er in te springen, op het moment dat we binnen waren kwamen we niet meer bij van het lachen. JRM had hier geluk maar Sergei nog veel meer. Het missen van zijn eigen trein had onherroepelijk ontslag voor hem betekent. De sfeer werd als maar beter, de glazen werden weer volgegoten en het hokje van Sergei en de ruimte tussen de treinen leek meer op een bruin cafe dan een nette passagierstrein. Sergei’s collega Ira, schouwde het allemaal aan en zag overal de humor wel van in. Nadat de flessen drank op waren en het al weer bijna licht begon te worden zochten we onze coupe op. Medereizigers in onze coupe zullen grote vraagtekens hebben gehad waar wij de hele nacht hebben uitgehangen. Kwart over 4 waren we terug in onze coupe om de ogen nog even dicht te doen, kwart voor 6 stond Sergei al weer voor de deur, of we koffie lusten? Alle passagiers werden gewekt omdat eindstation Kiev in zicht was. Het einde van een geweldige treinrit kwam in zicht, we pakten onze bagage slurpten aan onze koffie. Na afscheid te hebben genomen van Sergei op het station te Kiev stond een nieuwe dag voor ons te wachten.